بنگلادش 147،600 کیلومتر مربع مساحت دارد و در دلتای تشکیل شده از رودهای گنگ و براهماپوترا در شمال شرقی شبه قاره جنوب آسیا واقع شده است. از سه طرف در شرق ، غرب و شمال با هندوستان ، از جنوب شرقی با میانمار و از جنوب با خلیج بنگال هم مرز است و طول ساحل 550 کیلومتر است. 85٪ از کل سرزمین را دشت ها تشکیل می دهد ، و جنوب شرقی و شمال شرقی آن مناطق تپه ای است. بیشتر مناطق دارای آب و هوای موسمی نیمه گرمسیری ، مرطوب ، گرم و بارانی است. بنگلادش به عنوان "سرزمین آبها" و "کشور حوضچه های رودخانه" شناخته می شود و یکی از کشورهایی است که رودخانه های متراکم آن در جهان قرار دارد.

بررسی اجمالی

بنگلادش ، معروف به جمهوری خلق بنگلادش ، 147،570 کیلومتر مربع مساحت دارد. واقع در دلتای تشکیل شده توسط رودهای گنگ و برهماپوترا در شمال شرقی شبه قاره جنوب آسیا. از سه طرف در شرق ، غرب و شمال با هند هم مرز است ، از جنوب شرقی با میانمار و از جنوب با خلیج بنگال همسایه است. طول ساحل 550 کیلومتر است. 85 درصد از کل سرزمین را دشت ها تشکیل می دهد ، و جنوب شرقی و شمال شرقی آن مناطق تپه ای است. بیشتر مناطق دارای آب و هوای موسمی نیمه گرمسیری ، مرطوب ، گرم و بارانی است. کل سال به زمستان (نوامبر تا فوریه) ، تابستان (مارس تا ژوئن) و فصل بارندگی (جولای تا اکتبر) تقسیم می شود. متوسط ​​دما در اینجا 26.5 ℃ است. زمستان با کمترین دما 4 درجه سانتیگراد ، بیشترین دما در تابستان 45 درجه سانتیگراد و متوسط ​​دما 30 درجه سانتیگراد در فصل بارندگی ، دلپذیرترین فصل سال است. بنگلادش به عنوان "سرزمین آبها" و "کشور حوضچه های رودخانه" شناخته می شود و یکی از کشورهایی است که رودخانه های متراکم آن در جهان قرار دارد. بیش از 230 رودخانه بزرگ و کوچک در این کشور وجود دارد که عمدتا به رودهای گنگ ، براهماپوترا و مگنا تقسیم می شوند. منتهی الیه رودخانه براهماپوترا رودخانه یارلونگ زنگبو در کشور ما است. طول کلی آبراه داخلی حدود 6000 کیلومتر است. رودخانه ها نه تنها به عنوان تار عنکبوت متقاطع و متراکم هستند ، بلکه حوضچه های متعددی نیز در نقاط مختلف کشور وجود دارد. حدود 500000 تا 600،000 استخر در کشور وجود دارد ، به طور متوسط ​​حدود 4 حوضچه در هر کیلومتر مربع ، مانند یک آینه روشن منبت کاری شده بر روی زمین. زنبق زیبای گل بلبلادشی-آب در همه جای باتلاق شبکه آب دیده می شود.

این کشور به شش منطقه اداری تقسیم شده است: داکا ، چیتاگونگ ، خولنا ، راجشاهی ، باریسال و سیلت ، با 64 شهرستان.

گروه قومی بنگالی یکی از اقوام باستانی در شبه قاره جنوب آسیا است. منطقه بنگلادش چندین بار یک کشور مستقل ایجاد کرده است و قلمرو آن یک بار شامل ایالات بنگال غربی و بیهار در هند بوده است. در قرن شانزدهم ، بنگلادش به پرجمعیت ترین منطقه ، از نظر اقتصادی توسعه یافته و از نظر فرهنگی با رونق در شبه قاره تبدیل شده است. در اواسط قرن هجدهم میلادی ، این مرکز به مرکز استعمار انگلیس بر هند تبدیل شد. در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی به استانی در هند بریتانیا تبدیل شد. در سال 1947 هند و پاکستان تقسیم شدند بنگلادش به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم شد غرب متعلق به هند و شرق متعلق به پاکستان بود. دونگبا در مارس 1971 استقلال را اعلام کرد و جمهوری خلق بنگلادش به طور رسمی در ژانویه 1972 تأسیس شد.

پرچم ملی: این مستطیل با نسبت طول به عرض 5: 3 مستطیل شکل است. زمین پرچم به رنگ سبز تیره است و یک چرخ گرد قرمز در مرکز آن قرار دارد. سبز تیره نمادی از زمین سبز پرتحرک و سرزنده سرزمین مادری است و نمادی از نشاط و شکوفایی جوانی است ؛ چرخ قرمز نماد طلوع آفتاب پس از شب تاریک مبارزه خونین است. کل پرچم مانند دشتی وسیع است که با آفتابی سرخ طلوع می کند ، حاکی از چشم اندازهای درخشان و نشاط بی نهایت این جمهوری جوان بنگلادش است.

بنگلادش 131 میلیون نفر جمعیت دارد (آوریل 2005) و این کشور را به پرجمعیت ترین کشور جهان تبدیل می کند. گروه قومی بنگالی 98٪ را تشکیل می دهد و یکی از اقوام باستانی در شبه قاره آسیای جنوبی است که بیش از 20 اقلیت قومی دارد. بنگالی زبان ملی و انگلیسی زبان رسمی است. کسانی که به اسلام (آیین دولتی) اعتقاد دارند 88.3٪ و کسانی که به آیین هندو اعتقاد دارند 10.5٪ است.

  ؛

حدود 85٪ از جمعیت بنگلادش در مناطق روستایی زندگی می کنند. به دلایل تاریخی و فشار زیاد جمعیت ، در حال حاضر یکی از کم توسعه ترین کشورهای جهان است. اقتصاد ملی عمدتا به کشاورزی بستگی دارد. عمده محصولات کشاورزی چای ، برنج ، گندم ، نیشکر و جوت است. منابع معدنی بنگلادش محدود است. منابع طبیعی عمدتا گاز طبیعی است. ذخایر اعلام شده گاز طبیعی 311.39 میلیارد متر مکعب و ذخایر زغال سنگ 750 میلیون تن است. مساحت جنگل حدود 2 میلیون هکتار و میزان پوشش جنگل 13.4٪ است. این صنعت تحت سلطه شاهدانه ، چرم ، پوشاک ، منسوجات پنبه ای و مواد شیمیایی قرار دارد. صنایع سنگین ضعیف است و تولید نیز توسعه نیافته است. جمعیت شاغل حدود 8٪ از کل نیروی کار کشور را تشکیل می دهد. آب و هوای بنگلادش برای رشد جوت بسیار مناسب است. در اوایل قرن شانزدهم ، کشاورزان محلی مقدار زیادی جوته کاشتند. جوت آن نه تنها از نظر عملکرد زیاد است ، بلکه از نظر بافتی نیز خوب است. الیاف آن بلند ، انعطاف پذیر و براق است به خصوص جوت که در آب زلال رودخانه براهماپوترا غوطه ور شده است دارای عملکرد بالا ، بافت خوب ، رنگ زیبا و نرم است و دارای "الیاف طلایی" است. نامیده می شود تولید جوت شاهرگ اقتصاد بنگلادش است. صادرات جوت در وهله اول قرار دارد و متوسط ​​تولید سالانه حدود یک سوم تولید جهان است.

شهرهای اصلی

داکا: داکا ، پایتخت بنگلادش ، در کرانه شمالی رودخانه بریگانگا در دلتای گنگ واقع شده است. آب و هوا در اینجا گرم و مرطوب است و در فصل بارندگی 2500 میلی متر باران می بارد. درختان موز ، جنگل های انبه و درختان مختلف دیگر در همه جای شهر و حومه شهر وجود دارد. داکا در سال 1608 توسط سوبیده اسلام خان ، فرماندار بنگال امپراتوری مغول ساخته شد و در سال 1765 به دست انگلیس افتاد. از سال 1905-1912 ، مرکز بنگال شرقی و استان آسام بود. در سال 1947 پایتخت پاکستان شرقی شد. در سال 1971 پایتخت بنگلادش شد.

مکان های دیدنی بسیاری در این شهر وجود دارد ، از جمله کاخ بالا-کاترا که در سال 1644 ساخته شده است ، که فرزند شاه امپراتور مغول است. این بنا توسط Sha Shujie ساخته شد و یک ساختمان مربع شکل بود که با چهار طرف احاطه شده بود و برای نگهداری از کاروان ملی شرقی استفاده می شد و اکنون متروکه است. پارک سولاوادی-اودایان محلی است که بنگلادش در 7 مارس 1971 به طور رسمی اعلام استقلال کرد. قلعه Laleba یک قلعه باستانی سه طبقه است. این قلعه در سال 1678 ساخته شده است. دروازه جنوبی دارای مناره های باریک است. تعداد زیادی معابر پنهان و یک مسجد باشکوه در قلعه وجود دارد ، اما کل قلعه به طور کامل تکمیل نشده است. سالن پذیرایی و سرویس بهداشتی نواب-سیاستاناخوان به سبکی نفیس ، اکنون یک موزه است و آثار مربوط به دوره مغول را به نمایش می گذارد. مقبره آرامگاه بی بی پالی در سال 1684 درگذشت. این بنا با سنگ مرمر راجپوتانا ، ماسه سنگ خاکستری هند مرکزی و بازالت سیاه بیهار ساخته شد که از تاج محل هند الگو گرفته است.

داکا به عنوان "شهر مساجد" شناخته می شود. بیش از 800 مسجد در شهر وجود دارد که عمدتا شامل مسجد ستاره و بیت المومکلام است. مساجد ، مسجد ساگامبو ، مسجد قیدینگ و غیره معبد هندویسم داکسواری نیز وجود دارد. در میان آنها ، مسجد بیت-موکلام ، که در سال 1960 تأسیس شد ، بزرگترین مسجد است و می تواند برای ده ها هزار نفر به طور همزمان عبادت شود.