Tunesië, de volledige naam van de Republiek Tunesië, ligt in het noordelijkste puntje van Afrika en grenst in het westen aan Algerije. Het grenst aan Libië in het zuidoosten, de Middellandse Zee in het noorden en oosten, en kijkt uit over Italië over de Straat van Tunis. Het terrein is complex. Het is bergachtig in het noorden, laaglanden en terrassen in de centrale en westelijke regio's; kustvlaktes in het noordoosten en woestijnen in het zuiden. De hoogste top, Mount Sheanabi, is 1544 meter boven zeeniveau. Het watersysteem op het grondgebied is onderontwikkeld. De grootste rivier, Majerda, heeft een afwateringsgebied van ongeveer 24.000 vierkante kilometer. Het noordelijke deel heeft een subtropisch mediterraan klimaat. Het centrale deel heeft een tropisch graslandklimaat. Het zuidelijke deel heeft een tropisch continentaal woestijnklimaat. Augustus is de warmste maand met een gemiddelde dagtemperatuur van 21 ° C-33 ° C, januari is de koudste maand met een gemiddelde dagtemperatuur van 6 ° C-14 ° C. Het land is verdeeld in 24 provincies met 254 provincies en 240 gemeenten.

Aan het begin van de 9e eeuw voor Christus vestigden de Feniciërs de stad Carthago aan de kust van de Golf van Tunis, en ontwikkelden zich later tot een slavenmacht. In 146 voor Christus werd het een deel van de provincie Afrika in het Romeinse Rijk. Het werd achtereenvolgens bezet door de Vandalen en Byzantijnen in de 5e tot 6e eeuw na Christus. Veroverd door Arabische moslims in 703 na Christus, begon de arabisering. In de 13e eeuw vestigde de Hafs-dynastie een machtige Tunesische staat. In 1574 werd het een provincie van het Turkse Ottomaanse Rijk. Het werd een Frans beschermd gebied in 1881. De wet van 1955 werd gedwongen in te stemmen met interne autonomie. Frankrijk erkende de onafhankelijkheid van Tunesië op 20 maart 1956.

Nationale vlag: hij is rechthoekig met een lengte / breedte-verhouding van 3: 2. Het oppervlak van de vlag is rood, met een witte cirkel in het midden. De diameter is ongeveer de helft van de breedte van de vlag. Er is een rode maansikkel en een rode vijfpuntige ster in de cirkel. De geschiedenis van de nationale vlag gaat terug tot het Ottomaanse rijk. De halve maan en de vijfpuntige ster zijn afkomstig uit het Ottomaanse rijk. Ze zijn nu een symbool van de Republiek Tunesië en een symbool van islamitische landen.

De bevolking is 9.910.872 (eind april 2004). Arabisch is de nationale taal en Frans wordt vaak gebruikt. De islam is de staatsgodsdienst, voornamelijk soennieten; een paar mensen geloven in het katholicisme en het jodendom.

De economie van Tunesië wordt gedomineerd door landbouw, maar is niet zelfvoorzienend in voedsel. De industrie wordt gedomineerd door petroleum- en fosfaatmijnbouw, productie- en verwerkingsindustrieën. Het toerisme is relatief ontwikkeld en neemt een belangrijke plaats in in de nationale economie. De belangrijkste bronnen zijn fosfaat, olie, aardgas, ijzer, aluminium, zink enz. Bewezen reserves: 2 miljard ton fosfaat, 70 miljoen ton olie, 61,5 miljard kubieke meter aardgas, 25 miljoen ton ijzererts De industrie en mijnbouw omvatten voornamelijk de chemische industrie en de aardoliewinning met fosfaat als grondstof. De textielindustrie bekleedt de eerste plaats in de lichte industrie, goed voor een vijfde van de totale industriële investeringen. Het land heeft 9 miljoen hectare bouwland en 5 miljoen hectare cultuurgrond, waarvan 7% geïrrigeerd land. Tunesië is een belangrijke producent van olijfolie, goed voor 4-9% van de totale olijfolieproductie in de wereld, en het is het belangrijkste exportlandbouwproduct. Toerisme neemt een belangrijke plaats in in de nationale economie Tunesië, Sousse, Monastir, Bengjiao en Djerba zijn bekende toeristengebieden, vooral de bekende oude hoofdstad Carthago, die jaarlijks honderden mensen trekt. Duizenden buitenlandse toeristen maken van inkomsten uit toerisme de belangrijkste bron van deviezen in Tunesië.

Tunis-stad: Tunis, de hoofdstad van Tunesië (Tunis), ligt in het noordoosten van Tunesië, tegenover de Golf van Tunis aan de zuidkust van de Middellandse Zee. De buitenwijken beslaan een oppervlakte van 1.500 vierkante kilometer met een bevolking van 2,08 miljoen (2001). Het is het nationale politieke, economische, culturele centrum en vervoersknooppunt.

In 1000 voor Christus vestigden de Feniciërs de stad Carthago aan de kust van Tunesië, en ontwikkelden zich tot een historisch beroemd Carthago-rijk als slavernij. Toen het bloeide, was Tunesië Carthago. Een dorp aan zee aan de rand van de stad. De stad Carthago werd door de Romeinen platgebrand. In 698 n.Chr. Beval de gouverneur van de Umayyaden Nomara de sloop van de overblijfselen van de muren en gebouwen van Carthago.De stad Medina werd gebouwd op de plaats van het huidige Tunesië, samen met de bouw van een haven en een dok, en de bewoners verhuisden hierheen. In die tijd werd het de op een na grootste stad na Kairouan. Tijdens de machtige Hafs-dynastie (1230-1574) werd de hoofdstad van Tunis officieel opgericht en werd de bouw van het Bardo-paleis gebouwd, het Zaguwan-Carthago-kanaalproject werd uitgebreid, het water werd in het paleis en de woonwijken geïntroduceerd en de Arabische markt werd gerenoveerd. De oprichting van het regeringsdistrict "Kasbah", en de bijbehorende ontwikkeling van cultuur en kunst. Tunesië werd het culturele centrum van de Maghreb-regio. De Republiek Tunesië werd in 1937 bezet door Franse kolonisten en werd in 1957 als hoofdstad opgericht.

Het stedelijk gebied van Tunesië bestaat uit de traditionele oude stad Medina en de nieuwe Europese stad. De oude stad Medina heeft nog steeds de antieke Arabische oosterse kleur. Hoewel de oude stadsmuur niet meer bestaat, zijn bijna tien stadspoorten nog goed bewaard gebleven, waaronder Haimen, dat de oude en nieuwe steden met elkaar verbindt, en Sukamen, dat de oude stad en de buitenwijken met elkaar verbindt. Het "Kasbah" -district is de zetel van het kabinet van de premier en het partijhoofdkwartier van de regerende partij. De nieuwe stad, ook wel de "lage stad" genoemd, is gelegen in een laaggelegen gebied dat leidt naar de zee in Medina. Na 1881 begon de bouw tijdens de Franse koloniale overheersing. De bruisende en levendige straat in het stadscentrum is Bourguiba Avenue, omzoomd met bomen, boekenpaviljoens en bloemenstalletjes die ermee bezaaid zijn; het oostelijke uiteinde van de straat is het Plein van de Republiek, waar een bronzen standbeeld van president Bourguiba staat; het westelijke uiteinde is het Onafhankelijkheidsplein, er zijn Een bronzen standbeeld van Karl Dun, de beroemde oude Tunesische historicus. Niet ver ten oosten van het stadscentrum ligt het treinstation en de zeehaven; in het noorden ligt het Belvedere-park, een schilderachtige plek in de stad. In de noordoostelijke buitenwijken zijn er de beroemde historische bezienswaardigheden van Carthago, de stad Sidi Bou Said in de vorm van traditionele nationale architectuur, het Marsa-strand en de haven van Gulet, de poort naar de zee. Het prachtige presidentiële paleis ligt aan de rand van de Middellandse Zee, naast de ruïnes van Kathage City. Op 3 kilometer afstand van de westelijke buitenwijken ligt het oude paleis van Bardo, dat nu de zetel is van de Nationale Vergadering en het Bardo National Museum. De noordwestelijke buitenwijken zijn de universiteitsstad. De zuidelijke en zuidwestelijke buitenwijken zijn industriegebieden. Het beroemde oude Romeinse aquaduct en aquaduct liepen door het landbouwgebied van de westelijke buitenwijken. Tunesië heeft een prachtig landschap, een aangenaam klimaat en ligt dicht bij Europa.Het wordt vaak een centrum van internationale conferenties.Sinds 1979 is het hoofdkantoor van de Arabische Liga hierheen verhuisd.