ਅਲਬਾਨੀਆ, ਗਣਤੰਤਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਨਾਮ ਅਲਬਾਨੀਆ, 28,748 ਵਰਗ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੇ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਯੂਰਪ ਵਿਚ ਬਾਲਕਨ ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਤੱਟ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ. ਇਸ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਸਰਬੀਆ ਅਤੇ ਮੋਂਟੇਨੇਗਰੋ (ਯੂਗੋਸਲਾਵੀਆ), ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵਿਚ ਮੈਸੇਡੋਨੀਆ, ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬ ਵਿਚ ਯੂਨਾਨ, ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਐਡਰੈਟਿਕ ਅਤੇ ਆਇਓਨੀਅਨ ਸਮੁੰਦਰ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਓਟ੍ਰਾਂਟੋ ਸਟ੍ਰੇਟ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੈ. ਸਮੁੰਦਰੀ ਕੰlineੇ 472 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਲੰਬਾ ਹੈ. ਪਹਾੜ ਅਤੇ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਖੇਤਰ ਦਾ 3/4 ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਤੱਟ ਸਾਦਾ ਹੈ. ਇਸ ਦਾ ਇਕ ਸਬਟ੍ਰੋਪਿਕਲ ਮੈਡੀਟੇਰੀਅਨ ਮੌਸਮ ਹੈ

ਅਲਬਾਨੀਅਨ ਲੋਕ ਬਾਲਕਨ, ਇਲਿਆਨੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਵਸਨੀਕਾਂ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਹਨ। 9 ਵੀਂ ਸਦੀ ਈ. ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਬਾਈਜੈਂਟਾਈਨ ਸਾਮਰਾਜ, ਬੁਲਗਾਰੀਆ ਰਾਜ, ਸਰਬੀਆ ਦਾ ਰਾਜ ਅਤੇ ਵੇਨਿਸ ਗਣਤੰਤਰ ਦਾ ਰਾਜ ਰਿਹਾ। 1190 ਵਿਚ ਇਕ ਸੁਤੰਤਰ ਜਗੀਰੂ ਦੁਚੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਉੱਤੇ ਤੁਰਕੀ ਨੇ 1415 ਵਿਚ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਤਕਰੀਬਨ 500 ਸਾਲਾਂ ਤਕ ਤੁਰਕੀ ਨੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਆਜ਼ਾਦੀ 28 ਨਵੰਬਰ, 1912 ਨੂੰ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਪਹਿਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਇਸ ਉੱਤੇ ਆਸਟਰੀਆ-ਹੰਗਰੀ, ਇਟਲੀ, ਫਰਾਂਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਫ਼ੌਜਾਂ ਨੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। 1920 ਵਿਚ, ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬੁਰਜੂਆ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1924 ਵਿਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਗਣਤੰਤਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1925 ਵਿਚ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਰਾਜਸ਼ਾਹੀ ਨੂੰ 1928 ਵਿਚ ਰਾਜਸ਼ਾਹੀ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੋਗੂ ਅਪ੍ਰੈਲ 1939 ਵਿਚ ਇਤਾਲਵੀ ਹਮਲੇ ਤਕ ਰਾਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਇਸ ਉੱਤੇ ਇਟਲੀ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਫਾਸ਼ੀਵਾਦੀਆਂ (1943 ਵਿੱਚ ਜਰਮਨ ਫਾਸ਼ੀਵਾਦੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ) ਦੁਆਰਾ ਲਗਾਤਾਰ ਕਬਜ਼ਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। 29 ਨਵੰਬਰ, 1944 ਨੂੰ, ਕਮਿ Azਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਅਜ਼ਰਬਾਈਜਾਨ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੱਤਾ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਫਾਸੀਵਾਦੀ ਕੌਮੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਲੜੀ। 11 ਜਨਵਰੀ, 1946 ਨੂੰ, ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੇ ਪੀਪਲਜ਼ ਰੀਪਬਲਿਕ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ. 1976 ਵਿਚ, ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿਚ ਸੋਧ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਪੀਪਲਜ਼ ਰੀਪਬਲਿਕ ਅਲਬਾਨੀਆ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ. ਅਪ੍ਰੈਲ 1991 ਵਿਚ, ਇਕ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੋਧ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਨਾਮ ਗਣਤੰਤਰ ਅਲਬਾਨੀਆ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ.

ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਝੰਡਾ: ਇਹ ਆਇਤਾਕਾਰ ਹੈ ਜਿਸ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 7: 5 ਦੀ ਚੌੜਾਈ ਦੇ ਅਨੁਪਾਤ ਨਾਲ ਹੈ. ਝੰਡਾ ਗਰਾਉਂਡ ਗੂੜ੍ਹਾ ਲਾਲ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਕਾਲੇ ਦੋ-ਸਿਰ ਵਾਲਾ ਈਗਲ ਸੀ. ਅਲਬਾਨੀਆ ਨੂੰ "ਪਹਾੜੀ ਈਗਲਜ਼ ਦਾ ਦੇਸ਼" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਕੌਮੀ ਨਾਇਕ ਸਕੈਂਡਰਬੇਗ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.

ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੀ ਅਬਾਦੀ 13.1344 ਮਿਲੀਅਨ (2005) ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਅਲਬਾਨੀਅਨ 98% ਹਨ। ਨਸਲੀ ਘੱਟਗਿਣਤੀਆਂ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਯੂਨਾਨ, ਮਕਦੂਨੀਅਨ, ਸਰਬੀਆਈ, ਕ੍ਰੋਏਸ਼ੀਆਈ, ਆਦਿ ਹਨ. ਸਰਕਾਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਅਲਬਾਨੀ ਹੈ. 70% ਵਸਨੀਕ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, 20% ਆਰਥੋਡਾਕਸ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ 10% ਕੈਥੋਲਿਕ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

ਅਲਬਾਨੀਆ ਯੂਰਪ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਗਰੀਬ ਦੇਸ਼ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅੱਧੀ ਆਬਾਦੀ ਅਜੇ ਵੀ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਤਿਹਾਈ ਆਬਾਦੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਗੰਭੀਰ ਆਰਥਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ, ਸੀਨੀਅਰ ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਜੁਰਮ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਅਲਬਾਨੀਆ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦੇਸ਼ਾਂ, ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਯੂਨਾਨ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਤੋਂ ਆਰਥਿਕ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਨਿਰਯਾਤ ਹਨ, ਅਤੇ ਆਯਾਤ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਗ੍ਰੀਸ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ. ਆਯਾਤ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਫੰਡ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿੱਤੀ ਸਹਾਇਤਾ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਦੀ ਆਮਦਨੀ ਦੁਆਰਾ ਆਉਂਦੇ ਹਨ.

ਤਿਰਾਨਾ: ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ, ਤਿਰਾਨਾ ਅਲਬਾਨੀਆ ਦਾ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਆਰਥਿਕ, ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਅਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਕੇਂਦਰ ਅਤੇ ਤਿਰਾਨਾ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਹੈ। ਇਹ ਈਸੈਮ ਨਦੀ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਕੜੂਆ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਪੱਛਮ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਬੇਸਿਨ ਵਿੱਚ, ਪੂਰਬ, ਦੱਖਣ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਪਹਾੜਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਏਡ੍ਰੀਅਟਿਕ ਤੱਟਵਰਤੀ ਤੋਂ 27 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਉਪਜਾ central ਕੇਂਦਰੀ ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ temperatureਸਤਨ ਤਾਪਮਾਨ 23.5 ℃ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ 6.8 ℃ ਹੈ. ਬਹੁਤੇ ਵਸਨੀਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹਨ।

ਤਿਰਾਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 17 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਰੰਭ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੁਰਕੀ ਜਰਨਲ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਕਾਰਵਾਂ ਦੇ ਵਾਧੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਤਿਰਾਨਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇੱਕ ਵਪਾਰਕ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਿਆ. 1920 ਵਿਚ, ਲਸ਼ਨੇ ਕਾਨਫਰੰਸ ਨੇ ਤਿਰਾਨਾ ਨੂੰ ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ. 1928 ਤੋਂ 1939 ਤੱਕ ਕਿੰਗ ਜ਼ੋਗ ਪਹਿਲੇ ਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ ਇਟਲੀ ਦੇ ਆਰਕੀਟੈਕਟ ਨੂੰ ਤਿਰਾਨਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਮੁੜ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। 1939 ਤੋਂ 1944 ਤੱਕ ਅਲਬਾਨੀਆ ਉੱਤੇ ਜਰਮਨ ਅਤੇ ਇਟਲੀ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, 11 ਜਨਵਰੀ, 1946 ਨੂੰ ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੇ ਪੀਪਲਜ਼ ਰੀਪਬਲਿਕ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਤਿਰਾਨਾ ਵਿੱਚ ਹੋਈ।

ਦੂਸਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਤਿਰਾਨਾ ਨੇ ਸੋਵੀਅਤ ਯੂਨੀਅਨ ਅਤੇ ਚੀਨ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਪਸਾਰ ਕੀਤਾ। 1951 ਵਿਚ, ਪਣ ਬਿਜਲੀ ਅਤੇ ਥਰਮਲ ਪਾਵਰ ਪਲਾਂਟ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ. ਹੁਣ ਟਿਰਾਣਾ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਉਦਯੋਗਿਕ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਧਾਤੂ ਵਿਗਿਆਨ, ਟਰੈਕਟਰ ਮੁਰੰਮਤ, ਫੂਡ ਪ੍ਰੋਸੈਸਿੰਗ, ਟੈਕਸਟਾਈਲ, ਫਾਰਮਾਸਿicalਟੀਕਲ, ਸ਼ਿੰਗਾਰੇ, ਰੰਗ, ਗਿਲਾਸ, ਪੋਰਸਿਲੇਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਉਦਯੋਗ ਹਨ. ਤਿਰਾਨਾ ਨੇੜੇ ਕੋਇਲਾ ਖਾਨ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਡੁਰਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਰੇਲਵੇ ਸੰਪਰਕ ਹਨ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡਾ ਹੈ.

ਸ਼ਹਿਰ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਛਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇੱਥੇ 200 ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਾਰਕ ਅਤੇ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਹਨ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿਚ ਸਕੰਦਰਬੇਗ ਚੌਕ ਤੋਂ ਕਈ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨਾਲ ਬੱਝੇ ਰਸਤੇ ਫੈਲਦੇ ਹਨ. ਸੰਨ 1969 ਵਿਚ, ਪੀਪਲਜ਼ ਰੀਪਬਲਿਕ ਆਫ਼ ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਦੀ 23 ਵੀਂ ਵਰ੍ਹੇਗੰ on 'ਤੇ, ਅਲਬਾਨੀਆ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਨਾਇਕ ਸਕੰਦਰਬੇਗ ਲਈ ਇਕ ਕਾਂਸੀ ਦਾ ਬੁੱਤ ਸਕੈਨਡਰਬੇਗ ਚੌਕ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਚੌਕ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮਸਜਿਦ (1819 ਵਿਚ ਬਣੀ), ਸੋਗੂ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦਾ ਸ਼ਾਹੀ ਮਹਿਲ, ਨੈਸ਼ਨਲ ਲਿਬਰੇਸ਼ਨ ਵਾਰ ਮਿ Museਜ਼ੀਅਮ, ਰਸ਼ੀਅਨ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਐਂਡ ਕਲਚਰ ਦਾ ਪੈਲੇਸ ਅਤੇ ਤਿਰਾਨਾ ਦੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਹੈ. ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੂਰਬ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਦਾ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਪੁਰਾਣਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਰਵਾਇਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਹਨ. ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਥੀਏਟਰ, ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਅਤੇ ਸਮਾਰੋਹ ਹਾਲ ਹਨ. ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਉਪਨਗਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਾਤੀ ਪਹਾੜੀ 1612 ਮੀਟਰ ਉੱਚੀ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਦਾਤੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਪਾਰਕ ਦਾ 3,500 ਹੈਕਟੇਅਰ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਨਕਲੀ ਝੀਲਾਂ, ਬਾਹਰੀ ਥੀਏਟਰਾਂ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਘਰਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।