آذربایجان ، نام کامل جمهوری آذربایجان ، در قسمت شرقی ماوراucas قفقاز در محل اتصال آسیا و اروپا واقع شده است ، و مساحت آن 86600 کیلومتر مربع است. از شرق با دریای خزر ، از جنوب با ایران و ترکیه ، از شمال با روسیه و از غرب با گرجستان و ارمنستان همسایه است. جمهوری خودمختار نخجوان و منطقه خودمختار قره باغ ، واقع در حوضه آرس مرکزی ، بین ارمنستان و ایران ، محاصره شده در ارمنستان هستند. بیش از 50٪ از کل قلمرو آذربایجان کوهستانی است و کوههای قفقاز بزرگ در شمال ، کوههای قفقاز کوچک در جنوب و حوضه کولینکا در این بین قرار دارند. جنوب غربی حوضه آراکسین مرکزی است و شمال آن توسط کوههای دالالاپویاز و کوههای زنگزورسکی احاطه شده است. کوههای تارس در جنوب شرقی وجود دارد. رودخانه های اصلی کورا و ارس هستند. آب و هوا متنوع است.

در قرن 3-10 میلادی ، توسط ایران و خلافت عرب اداره می شد. در قرن 9-16 کشورهای فئودالی مانند شیرفان وجود داشتند. اساساً ملت آذربایجان در قرن 11-13 شکل گرفت. در قرن 11-14 توسط ترک سلجوقیان ، تاتارهای مغول و تیموریان مورد حمله قرار گرفت. از قرن شانزدهم تا هجدهم میلادی توسط سلسله صفوی ایران اداره می شد. در سالهای 1813 و 1928 ، آذربایجان شمالی در روسیه (استان باکو ، استان الیزابت بول) ادغام شد. در 28 آوریل 1920 تأسیس جمهوری سوسیالیستی شوروی آذربایجان را اعلام کرد ، در 12 مارس 1922 به عضویت جمهوری فدرال سوسیالیستی شوروی ماوراucas قفقاز درآمد ، در 30 دسامبر همان سال به عنوان عضو فدراسیون به اتحاد جماهیر شوروی پیوست و در 5 دسامبر 1936 به عضویت اتحاد جماهیر شوروی درآمد. جمهوری عضوی که مستقیماً تحت اتحاد جماهیر شوروی قرار دارد. در تاریخ 6 فوریه 1991 ، این کشور به جمهوری آذربایجان تغییر نام یافت. در تاریخ 30 آگوست همان سال ، شورای عالی جمهوری آذربایجان اعلامیه استقلال را تصویب كرد و رسماً استقلال را اعلام كرد و جمهوری آذربایجان را تأسیس كرد.

پرچم ملی: یک مستطیل افقی با نسبت طول به عرض 2: 1 است. این سه مستطیل افقی موازی است که از بالا به پایین با آبی روشن ، قرمز و سبز به هم متصل شده اند. در وسط قسمت قرمز یک هلال ماه و یک ستاره هشت پر وجود دارد و ماه و ستاره هر دو سفید هستند. آذربایجان در سال 1936 به جمهوری اتحاد جماهیر شوروی سابق تبدیل شد. بعداً ، پرچم ملی با یک پرچم قرمز با یک ستاره پنج پر ، یک داس و یک چکش به تصویب رسید و قسمت پایین پرچم دارای یک مرز آبی گسترده است. در آگوست 1990 ، استقلال اعلام شد و در 5 فوریه 1991 ، پرچم ملی پیش از سال 1936 ، یعنی پرچم سه رنگ فوق الذکر ، احیا شد.

جمعیت آذربایجان 8.436 میلیون نفر است (1 ژانویه 2006). در مجموع 43 گروه قومی وجود دارد که از این تعداد 90.6٪ آذربایجانی ، 2.2٪ رضگن ، 1.8٪ روسی ، 1.5٪ ارمنی و 1.0٪ نیز تالیش هستند. زبان رسمی آذربایجانی است که از خانواده زبان ترکی است. بیشتر ساکنان به زبان روسی تسلط دارند. عمدتاً به اسلام اعتقاد داشته باشید.

آذربایجان تحت سلطه صنعت سنگین قرار دارد ، در حالی که صنعت سبک توسعه چندانی ندارد. فراوان ترین منابع طبیعی نفت و گاز طبیعی است. صنعت فرآوری نفت بخش اصلی صنعت کشور است. دوم پس از روسیه و مقام دوم در جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی سابق. صنایع دیگر شامل صنایع پتروشیمی ، ماشین سازی ، متالورژی غیر آهنی ، صنایع سبک و صنایع فرآوری مواد غذایی است. صنعت ماشین سازی عمدتا تجهیزات استخراج نفت و گاز تولید می کند. کشاورزی تحت کنترل محصولات نقدی است و پنبه از اهمیت ویژه ای برخوردار است ؛ توتون ، سبزیجات ، غلات ، چای و انگور نیز نسبت خاصی را تشکیل می دهند. دامداری تحت سلطه گوشت و پشم و گوشت و شیر است. حمل و نقل عمدتا به راه آهن بستگی دارد. بندر اصلی دریایی باکو است.

باکو: باکو پایتخت آذربایجان و مرکز ملی اقتصادی و فرهنگی است. بزرگترین بندر دریای خزر. این شهر در جنوب جزیره آپشرونمی واقع شده و مرکز صنعت نفت است و به عنوان "شهر نفتی" شناخته می شود. این شهر همچنین بزرگترین شهر در اتحاد جماهیر شوروی سابق ماوراucas قفقاز است. باکو از 10 منطقه اداری و 46 شهر تشکیل شده است که 2200 کیلومتر مربع مساحت دارد. جمعیت 1.8288 میلیون نفر است. متوسط ​​دما در ژانویه 4 و متوسط ​​دما در جولای 27.3 ℃ است.

در قرن هجدهم ، باکو پایتخت خانات باکو بود. تولید روغن صنعتی از دهه 1870 آغاز شد. در پایان قرن نوزدهم ، با 22 پایگاه عمده تصفیه روغن به مرکز صنعتی و پایگاه نفتی ماورای قفقاز تبدیل شد و بیشتر صنایع مربوط به نفت بودند. در آگوست 1991 ، پس از استقلال به پایتخت آذربایجان تبدیل شد.

باکو شهری باستانی با قدمت طولانی است. مکانهای دیدنی بسیاری در این شهر وجود دارد مانند برج مسجد Senak-Karl که در قرن 11 ساخته شده است ، برج Kiz-Karas در قرن 12 و باکو در قرن 13 قلعه سنگ ایلوف ، کاخ شیروان از قرن 15 و کاخ پادشاه خان از قرن 17 به خوبی حفظ شده اند. در سال 2000 ، یونسکو شهر حصاری باکو و کاخ پادشاه شیروان و برج میدن را به عنوان میراث فرهنگی ثبت کرد و آن را در "فهرست میراث جهانی" قرار داد.