Turkmenistan heeft een oppervlakte van 491.200 vierkante kilometer en is een geheel door land omgeven land in het zuidwesten van Centraal-Azië. Het grenst aan de Kaspische Zee in het westen, Kazachstan in het noorden, Oezbekistan in het noordoosten, Afghanistan in het oosten en Iran in het zuiden. Het grootste deel van het hele grondgebied is laagland, de vlaktes liggen meestal onder de 200 meter boven zeeniveau en 80% van het grondgebied is bedekt met de Karakum-woestijn. In het zuiden en westen zijn de Kopet Mountains en Palotmiz Mountains. De belangrijkste rivieren zijn de Amu Darya, Tejan, Murghab en Atrek, die voornamelijk in het oosten worden verspreid. Het Karakum Grand Canal dat over het zuidoosten loopt, is 1.450 kilometer lang en heeft een geïrrigeerd gebied van ongeveer 300.000 hectare. Het heeft een sterk continentaal klimaat en is een van de droogste gebieden ter wereld.

Met uitzondering van de hoofdstad Ashgabat, is het land verdeeld in 5 staten, 16 steden en 46 districten. De vijf staten zijn: Akhal, Balkan, Lebap, Mare en Dasagoz.

Historisch gezien werd het veroverd door Perzen, Macedoniërs, Turken, Arabieren en Mongoolse Tataren. Van de 9e tot 10e eeuw na Christus werd het geregeerd door de Taheri-dynastie en de Saman-dynastie. Van de 11e tot 15e eeuw werd het geregeerd door de Mongoolse Tataren. De Turkmeense natie werd in feite gevormd in de 15e eeuw. De 16-17e generaties behoorden tot het kanaat van Khiva en het kanaat van Bukhara. Vanaf het einde van de jaren 1860 tot het midden van de jaren 80 werd een deel van het grondgebied samengevoegd met Rusland. Het Turkmeense volk nam deel aan de Februarirevolutie en de Socialistische Oktoberrevolutie van 1917. De Sovjetmacht werd opgericht in december 1917 en haar grondgebied werd opgenomen in de Turkestaanse Autonome Socialistische Sovjetrepubliek, Khorazmo en de Bukhara Sovjet Volksrepubliek. Na het afbakenen van het etnische beheergebied, werd op 27 oktober 1924 de Turkmeense Socialistische Sovjetrepubliek opgericht en trad toe tot de Sovjet-Unie. Op 23 augustus 1990 keurde de Opperste Sovjet van Turkmenistan de Verklaring van Staatssoevereiniteit goed, verklaarde zich onafhankelijk op 27 oktober 1991, veranderde de naam in Turkmenistan en trad op 21 december van hetzelfde jaar toe tot de Unie.

Nationale vlag: het is een horizontale rechthoek met een lengte / breedte-verhouding van ongeveer 5: 3. De vlaggrond is donkergroen, met een verticale brede band die door de vlag loopt aan één kant van de vlaggenmast, en vijf tapijtpatronen zijn van boven naar beneden gerangschikt in de brede band. Er is een halve maan en vijf vijfpuntige sterren in het midden van het bovenste gedeelte van de vlag.De maan en de sterren zijn allemaal wit. Groen is de traditionele kleur waar Turkmeense mensen van houden; de halve maan symboliseert een mooie toekomst; de vijf sterren symboliseren de vijf orgaanfuncties van de mens; zien, horen, ruiken, proeven en aanraken; de vijfpuntige ster symboliseert de toestand van de materie van het universum: vast, Vloeistof, gas, kristallijn en plasma; het tapijtpatroon symboliseert de traditionele concepten en religieuze overtuigingen van het Turkmeense volk. Turkmenistan werd in oktober 1924 een van de republieken van de voormalige Sovjet-Unie. De nationale vlag die vanaf 1953 werd aangenomen, moest twee blauwe strepen op de vlag van de voormalige Sovjet-Unie aanbrengen. In oktober 1991 werd de onafhankelijkheid uitgeroepen en werd de huidige nationale vlag aangenomen.

Turkmenistan heeft bijna 7 miljoen inwoners (maart 2006). Er zijn meer dan 100 etnische groepen, waarvan 77% Turkmeens, 9,2% Oezbeken, 6,7% Russen, 2% Kazachen, 0,8% Armeniërs, naast Azerbeidzjaans en Tataren. Algemeen Russisch. De officiële taal is Turkmeens, dat behoort tot de zuidelijke tak van de Altaïsche taalfamilie. Vóór 1927 werd de Turkmeense taal in het Arabische alfabet geschreven, later in het Latijnse alfabet en sinds 1940 werd het Cyrillische alfabet gebruikt. De meeste inwoners geloven in de islam (soennieten) en de Russen en Armeniërs geloven in de orthodoxe kerk.

Olie en aardgas zijn de pijlerindustrieën van de nationale economie van Turkmenistan en de landbouw verbouwt voornamelijk katoen en tarwe. De minerale rijkdommen zijn rijk, met name olie, aardgas, mirabiliet, jodium, non-ferro en zeldzame metalen. Het grootste deel van het land van het land is woestijn, maar ondergronds zijn er overvloedige olie- en aardgasbronnen. De bewezen aardgasreserves zijn 22,8 biljoen kubieke meter, goed voor ongeveer een kwart van de totale reserves van de wereld, en de oliereserves bedragen 12 miljard ton. De olieproductie is gestegen van 3 miljoen ton per jaar vóór de onafhankelijkheid tot 10 miljoen ton nu. De jaarlijkse productie van aardgas heeft 60 miljard kubieke meter bereikt en de export heeft 45 tot 50 miljard kubieke meter bereikt. Voedingsmiddelen zoals vlees, melk en olie zijn ook volledig zelfvoorzienend. Turkmenistan heeft ook een aantal nieuwe thermische energiecentrales gebouwd en de inwoners gebruiken gratis elektriciteit. Het BBP in 2004 bedroeg 19 miljard dollar, een stijging van 21,4% ten opzichte van het voorgaande jaar, en het BBP per hoofd van de bevolking bedroeg bijna 3.000 dollar.

Ashgabat: Ashgabat is de hoofdstad van Turkmenistan (Ashgabat), het nationale politieke, economische en culturele centrum en een van de belangrijkste steden in Centraal-Azië. Gelegen in centraal en zuidelijk Turkmenistan en aan de zuidelijke rand van de Karakum-woestijn, is het een relatief jonge maar hardwerkende stad in Centraal-Azië. De hoogte is 215 meter en het gebied is meer dan 300 vierkante kilometer. De bevolking is 680.000. Het heeft een gematigd continentaal droog klimaat, met een gemiddelde temperatuur van 4,4 ℃ in januari en 27,7 ℃ in juli. De gemiddelde maandelijkse regenval is slechts 5 mm.

Ashgabad was oorspronkelijk het kasteel van de Turkmeense tak van Jiezhen, wat "Stad van de Liefde" betekent. In 1881 vormde het tsaristische Rusland het Houli Naval District en richtte hier een administratief centrum op. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog werd de stad een handelscentrum tussen het tsaristische Rusland en Iran. In 1925 werd het de hoofdstad van de Turkmeense Socialistische Sovjetrepubliek. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog voerde de Sovjetregering grootschalige naoorlogse bouwwerken uit in Ashgabat, maar in oktober 1948 was er een aardbeving met een kracht van 9-10 op de schaal van Richter, die bijna de hele stad verwoestte, bijna 180.000. Mensen stierven. Het werd herbouwd in 1958 en na meer dan 50 jaar bouwen en ontwikkelen heeft Ashgabat zich opnieuw ontwikkeld. Op 27 december 1991 riep Turkmenistan zijn onafhankelijkheid uit en werd Ashgabat de hoofdstad van Turkmenistan.

Nadat Turkmenistan in oktober 1991 zijn onafhankelijkheid had uitgeroepen, besloot de regering de hoofdstad uit te bouwen tot een unieke witmarmeren stad, waterstad en groene hoofdstad in de wereld. Ashgabat is een van de snelst groeiende steden ter wereld Alle nieuwe gebouwen zijn ontworpen door Franse architecten en gebouwd door Turken. Het oppervlak van het gebouw is bedekt met wit marmer uit Iran, waardoor de hele stad er wit en helder uitziet.

Tuinen, grasvelden en fonteinen zijn overal in de stad te zien, en het beroemde Central Cultural and Rest Park nabij het National Theatre is weelderig met vegetatie en geur van bloemen. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie zijn overal de grootschalige gebouwen die nieuw zijn gebouwd in de stad, het presidentieel paleis is prachtig, de neutrale poort, het aardbevingsmonumentencomplex, het nationale museum en het weeshuis zijn uniek.